Árstíðir lífsins / Carpe Noctem Aldrnari 1. Árstíðir lífsins - Hvers Viðar Bani Hyrr sé ek brenna, en hauð loga. Ek hreinsa allt, ek birti sýn. Ek er köstr heljar, limdolgr ok vandar böl. Ek er hvers viðar bani. Minn markar meinþjófr ljóslifandi, minn lindar váði svá bjartleitr, ber ek morðröðla Surtar sefa mér í skauti. Bjartleikr er ek lifanda, ösgrúi er ek hverfanda, ey lifi þótt hræstorðar buri til Heljar sendi. Hétumk hrótgarmr, hétumk birkisótt, fýriskógar garmr ok hlíðar þangs bitsótt. Eldr heitumk með mönnum, en með ásum funi, kallak vág vanir, frekan jötnar, en forbrenni dvergar, kallak hröðuð í helju. Storðar úlfr, alls viðar herr, Hamdi framdi, Geirum eirum, Gotna flotna; Hreytir neytir, Hodda brodda, Brendiz endiz, Báli stáli. Ek veit, að ní neitar. Nytju logs, því er flytja, Meiðar geirings, vinds bróðir, fjarðloga runni. Ek, flytjandi himins eisna Ymis höfuðs! Ek, hvílandi naðrs ógn! Ek, færandi ok gefandi jafnt. Böðgerðar ask veit ek standa, Fljóts glóða elri veit ek felldan, böðserkja bjarkir bitnar váru hrækerti mínu ok skjalda almar fólgnir bitri Hel. Þú es hvers viðar bani, glæðis glóða börr vel öll vitum, tekin váru fjöld hjarar fjörva forðum. Við vitum hvar markar meinþjófr dvelr. Salr er á háu, Hindafjalli, allr er hann útan, eldi sveipinn, þann hafa horskir, halir of görvan, ór ódökkum Ógnar ljóma. Máni skínn af mæni, Moldar hofs um foldir, Alla stund, emðan endiz, Ævi lands ok sævar. Veit ek fielaga fljótum, Fróns prýði vel þjóna; þeim vitu eigi ýtar auðið lífs nie dauða. Þat er fyr elda, er éarn dreyma. Svalinn heitir, hann stendr sólu fyrir, skjöldr, skínandi goði; björg ok brim, ek veit, at brenna skulu, ef hann fellr í frá. Stála éls börr erumk, fjölð í baugstalls lundi, en tafn eitt allt saman. Hart flugu hjálmreyr erumk, skerpt með ísarni og borinn af elris sveita bræðrum. Fleina tíva við vitum, eru várir bræðr. Utan eitt laufa tár. Branna brennu Baldr hét hann, bjartaztr tíva, sigri ræntur af Baldrs andskota ok til Heljar gengin. Dauði hans safnar rekkum við glóða garm. Myrk eru hin kommandi vindflota brot: Æsirnar tóku lík Baldrs ok fluttu til sævar. Þá var borit út á skipit lík Baldrs, ok er þat sá kona hans, Nanna Nepsdóttir, þá sprakk hon af harmi ok dó. Var hon borin á bálit ok slegit í eldi. Ok meir þaðan menvörð bituls dolgrögni dró til dauðs skokkr. Sýnir ek skapa ok fram leiði Múspells syni Eld, Eimni, Loga, Brandingja, ok Surt hinn þrúðugazta. Skelfr Yggdrasils, alskr standandi, ymr it aldna tré, en jötunn losnar; hræðask allir á helvegum, áðr Surtar þann, sefi of gleypir. Surtr ferr sunnan með sviga lævi, skínn af sverði sól valtíva. Þér, vígleptir manna dólgar, knúnir mætti, keyrið ólgandi freyrunga sóknbáruna að þöglum Ymis niðja hlátri. Þér, hiti Múspellsheims ok leiftr hrings hnitsólar, ok hlíðar þangs bitsótt! Spretta kámir klettar, knýr víðis böl hlíðir, aurr tekr upp at færask undarligr ór grundu. Hörgs munu höldar margir, himinn rifnar þá, lifna, rignir mest, at regni røkkr, áðr heimrinn søkkvisk, røkkr, áðr heimrinn søkkvisk. 2. Carpe Noctem - Hrækyndill Úr hjarta hringiðunnar sprettur hinn fyrsti eldur frumvera sem logar lífsins bál Án vits né sinnu brennur hún hömlulaust óseðjandi hungur í lífsins vegna eld eldsins vegna Vél án tilgangs en haglega gerð af þremur násmiðum geymir í iðrum sér logandi hryðju frumjötuns Úr morknum rekaviði á svartri ströndu mótuðu þeir þig Þú ert offur bálsins skurðgoð sem þjáist með hverjum anda Með þulu voru þræddar festar logans sem fæðir þig Alúðlega heftir hann þig með fölskum vonarorðum Alelda af lífsins loga þú dansaðir þig til ösku brennandi líkneski Þú brannst dýrlega skínandi öskrandi lifandi Svartur himinninn sindraði af ösku þinni í eina nótt Allt verður að sömu mold Skerðu lykil úr myrkri brennimerktan með innsigli haturs og fyrirlitningar á rekaviðnum sem fæðir þig Vefðu loga um hendi þér slitinn úr rótum anda þíns stolinn úr smiðju násmiða alinn á blóði þinu Bergmálið áður hunsað og grafið í hávaða og styr mun leiða þig um auðnina sem umlykur þig Áður en kulnuð glóð verður aftur vakin til ólgandi lífs verður höfuð ormsins sem étur sjálfan sig afskorið Lausnarorðin renna af tungu þinni leyndardómurinn sem þú varðveittir frá logandi augum og heldur þér vakandi í vitskertri martröð Elfur rennur úr vitum þínum rætur spretta úr svartri eðju og kæfa stjórnlaust bál með þessum fagnaðarsöng: „Eldur sem fæðir sem elur af sér yl og brennir með sóti á enni þér hitann og heiftina sem slítur festi og fjötra sem brýtur bein og gnístir tönnum flettir húð og spinnur garn úr iðrum eftir stendur aska sem man gleðina og þjáninguna fýkur ok þekur jörðina Regn sem fellur sem ummyndar súrt og eitrað nærir fræ í moldu keyrir undnar rætur sem leita rótfestu og breyra svörtum sand í eitrað haf grænt víti sem drekkir minnisvörðum í illgresi óminni ýviðarins þorstinn sem mun gnísta og blæða blómstra og fæða glóðina Stríð sem deyfir sem deyðir neistann sem knýr vítishryðjuna sem spýr og hrækir og rekur vélina og drepur vilja til lausnar en stormar sem geisa ala orma höggvandi rætur afsprengi kyrrðar og moldar afættur sem eitra og naga og veita lausn“