Murw Kanker 1. Kanker Genageld aan het kruis van ontbinding een waas van ingewanden wroeten veroorzaakt pus door de jaren heen verzameld Spuitend slijm Aan de rand van waanzin rochelkut en geronnen bloed weefsel woekert door de mazen leven vloeit weg De vergetelheid die broedt in het galgehoofd zompige darmen klokken met kots kanker, kanker pijn Wentelend in de sappen van ontlasting kreeft met zeven benen als worst de martelgang eindigt: zij hebben alles gezien! en herinnering volstaat.. Avond van poep en tranen avond van meel en kroost weken van ontreddering de ongrijpbare zucht bloedt jaren en jaren Een stilleven van stront de wrange hoedanigheid van gier sijpel richting grond Stervensgebroed 2. Als Sneeuw Voor de Zon Als lood op de schouders het juk van de massa de striemen Geschreeuw, gezeik, razernij het houdt niet op ga er maar in mee is het devies mij niet gezien Ze nemen alles van je af en laten je nooit met rust om je heen De moed zakt in de schoenen al die blikken die eindeloze misgunnende blikken knagen en trekken en scheuren en voeden een verlangen Ver van hier Ze maken alles kapot niets blijft ongemoeid om je heen Heel die rotzooi naar de kanker heel de flikkerse zooi Is er nog een plekje over, een kleintje? laat maar zien en ik ben weg als sneeuw voor de zon 3. De Buitenstaander Een vraag: Of het licht uit mag want dit soort dromen versmelten met de nacht en juist het donker maakt je zo ondoorgrondelijk de buitenstaander twijfelt Een zucht van verlichting vermengt zich met de lucht en vervliegt met zo'n overtuiging dat de buitenstaander zich afvraagt was die nog wel van jou? Zo snel vertrokken, zo vluchtig bestemming onbekend de vlucht van een vogel? het dwarrelen van een blad? of gewoon heimwee... naar de horizon Een ding is zeker echter, de richting is bepaald die is weg van de bron, zonder wederkeer want daar ontbreekt de kracht voor een vervolg de buitenstaander hoorde 't reeds en begraaft zijn gezicht in zijn handen een grimas van ontlading de blik op oneindig staart onveranderd voort bestemming onbekend Door de wolken richting sterren? naar de horizon en daar voorbij? 't Was jouw laatste zucht de buitenstaander rouwt 4. Artificiality The eye bulges open and spits forth water, salt and fishes maritime splendour thrives as waves flow in unison towards the open sea Superficial and superflow a wanton eradication of draught from the artificial niche A subtle tantrum quivers in the unknown depths Arise and engulf all plastic forthwith and definite For thine is enigma from thine is enigma revealed Synthetic brains turn to stone or sprakle anew as dew on misty fields reborn in ether Cease to be rubbery