Skálmöld Sorgir 1. Ljósið Ljósið dansaði, logar skinu Það létti okkur veturinn, hrakti burtu kala Ákaft brann i eldstæðinu, sá ylur veitti svöngum ró Skall á torfinu vestanvindur sem vakti ótal óhreinar hugsanir af dvala Fingur alla frostið bindur er fýkur lif úr östkustó Stakkur minn er storkinn köldu blóði, stendur hagl og illska mér í fang Þungfær liggur þröngur bæjarslóði Þreytist ég við dimman éljagang Ljósið andaðist, logar dóu, við lágum tvö í myrkrinu, heyrðum börnin gráta Tíðin var of góð á góu, nú geldur harpa fyrir það Draugagaddurinn bítur beinin Hvað bældi niður glóðina? Það er snúin gáta Hlusta ég á vesæl veinin og verð að koma mér af stað Niðadimm og náköld brennir móðan Nálgast hjáleiguna, allt er hljótt Fimbulnæturfrost mig setur hljódan Ferja þarf ég eldinn heim í nótt Í nótt fraus á tjörn Í nótt dóu börn Í nótt frusu litlar hendur í hel sem höfðu áður leik að legg og skel Í nótt fraus á tjörn Brýst ég heim að bæjarskör, ber með hnefa hurð af hjör Birtan sýnir liðin lik, lokk af enni þeirra strýk Konan fölnuð, börnin blá bædi liggja, hún þeim hjá Kaldan horfi köstinn í Kveiki ég upp eld á ný? Kveiki ég upp eld á ný? Littu út um ljórann, vinur, og leyfðu mér að kveðja þig Skálinn allur skekst og hrynur þá Skotta vildi gleðja sig 2. Sverðið Skálm skekur, róg rekur Vá Viða Skálm skekur, harm hrekur Stund striða Sveifla ég óttalaus sverði í kring, sviti og blód er ég sker þá og sting Vá er í kringum mig viða Þeir vilja landið mitt, gripi og lif Stund er á milli striða Skálm skekur, von vekur Börn biða Skálm skekur, til tekur Sverð sviða Skálm skekur, lik lekur Nótt niða Skálm skekur, flýr frekur Stund strida Stund er á milli strida Dreg sverð, duga ég verð, dýr eru vopnin af bestu gerð Hegg þrjá, hamfletti þá, hendi þeim ofan í Gangáragjá Slæ til, slátra þeim vil, slitnar þá blaðið við Draugagil Vorregn, vopni um megn, vikingur ráðalaus rekinn í gegn Lifandi er ljótir fara lít ég yfir þeirra skara, fram á veginn stjarfir stara, stefna út á ysta hjara Þar er allt sem þekkti áður, Þyrnum er minn stigur stráður Eitt sinn mátti duga dáður, dey ég núna einn og smáður Dreg sverð, duga ég verð, dýr eru vopnin af bestu gerð Hegg þrjá, hamfletti þá, hendi þeim ofan í Gangáragjá Slæ til, slátra þeim vil, slitnar þá blaðið við Draugagil Vorregn, vopni um megn, vikingur ráðalaus rekinn í gegn 3. Brúnin Vindur berst af hafi, virði fyrir mér vanga ungrar stúlku sem við hliðina á mér er Munnurinn er opinn, mórautt rennur blód, menn eru á leiðinni, ég heyri nálgast hljóð Konan andar ennþá, kannski munum nást Klettabrúnin afdrepið í forboðinni ást Get ég varla losað grjót úr minni hönd Gaf ég höggið? Voru á mér álög eða bönd Þeir látum ekki linna Ef liggjandi mig finna með henni sem ég frelsið fann, við máttum feluleiki spinna, Þeir bana okkur báðum, Þeir berja vopnum snjáðum Hún svarar ekki, dauðadæmd, ef vaknar dísin ekki brádum Saman munum lífið láta, liggi ég við þetta vif Ef ég bara ekkert játa ætti mér að gefast lif Hennar drýpur blód á blettinn, bærist særð og falleg hönd Niður henni kasta klettinn, kvikar sjórinn burt frá strönd 4. Barnið Látið barnið fagra fá friðinn, vofur skjótar, grátið allar. Mædur má mæra, skottur ljótar. Ljósið litla fælist feigð, fræknum þannig gefur. Kjósið friðinn, burtu beygð birtan ekkert hefur. Sefur barnið, ekki er ömurð næri byggðum. Gefur lífið, hatrið hér heldur engum tryggðum. Mara hðrfar, fráleitt fann feigðin lítið kríli. Fara draugar, aldrei ann ógnin okkar býli. Býli okkar ógnin ann, aldrei draugar fara. Kríli lítið feigðin fann, fráleitt hðrfar mara. Tryggðum engum heidur hér, hatrið lífið gefur. Byggðum næri ömurð er, ekki barnið sefur. Hefur ekkert birtan beygð, burtu friðinn kjósið. Gefur þannig fræknum feigð, fælist litla ljósið. Ljótar skottur mæra má, mædur allar grátið. Skjótar vofur friðinn fá, fagra barnið látið. 5. Skotta Skotta niður skarð, skautar yfir barð. Illit í hyggju hefur. Heimafólkið sefur. Daginn áður dafnaði friður en dó svo á einni nóttu. Mildur þeyrinn á midnætti var orðinn mannskaðaveður á óttu. Vorið flúði vinda að handan og varga af öðrum heimi. Draugagangur i dalverpinu, nú er dauðinn sjálfur á sveimi. Nú er dauðinn sjálfur á sveimi. Frost, þú mátt festa þinn fjötur við húsvegginn. Kynngi min kælir þil, kæfandi ljós og yl. Skotta finnur skjól, skriður yfir hól. Hallar sér í holu. Herðir frost með golu. Skotta húkir skammt fyrir ofan er skundar hann niður datinn. Blæs í frostið, blóðar á siðu, hann er beygður maður og kvalinn. Gegnum litla glufu á veggnum hún gægist inn úr snænum. Draugur leikur við dreng og stúlku, nú er dauðinn sjálfur á bænum. Nú er dauðinn sjálfur á bænum. Frost, þú mátt festa þinn fjötur við langeldinn. Kynngi min kæfir glóð. krókna þá menn og fljöð. Ber hann þreyttur bál i kotið, bæjargöngin gengur köld. Þróttur horfinn, þrekið brotið, þetta eru málagjöld. Hlýnar mér er halir falla, hatur nærir draugaþý Heyrist Skottu kjaftur kalla: "Kveikir þú upp eld á ný?" Skotta. Skotta. 6. Gangári Gekk ég fram á góðan dreng, greip hann sverð úr buxnastreng Virðingar hann vann sér til, vó svo menn við Draugagill. Skínandi var skálmarbrún, skorin þar í galdrarún. Barðist einn við heilan hóp, hávær voru siguróp. Beit þá sundur blaðið, blód ég fékk í kjaftinn. Sterkur hafði staðið hér en strák nú vantar kraftinn. Horfi á er hijóðir hálsinn opinn skera. Bráðum þessi bróðir okkar búinn er að vera. Bitur brún, brotnar rún. Ljúkum leik, lagvopn sveik. 7. Móri Manstu þegar mættir henni fyrst? Merkilegt er það sem hratt út spyrst. Fjandsamlegar fjölskyldurnar tvær, forboðið að elska yngismær. Sládu kalda kinn, keyrðu hnullunginn hart í liðað hár, hún skal bráðum nár Búkur verður blár, blæða opin sár. Heltók huga þinn, horfði þangað inn. Áttuð þennan litla leynistað, lékuð ykkur þar, en nóg um það. Fann ég ykkar hosiló í haust, horfði á og milli steina skaust. Fegurðina finn, fró er rifnar skinn. Hamarinn er hár, hrynja niður tár. Búkur verður blár, blæða opin sár. Heltók huga þinn, horfði þangað inn. Reiðar eru raddirnar, ráfa um og leita þar. Móri. Móri. Bjargaðu þér bóndason, bjargið er þin eina von. Móri. Móri. Hafið felur hana vel, hugar- þitt er brotið þel. Móri. Móri. Manstu þegar mættir henni fyrst? Merkilegt er það sem hratt út spyrst. Fjandsamlegar fjölskyldurnar tvær, forboðið að elska yngismær. 8. Mara Núna sefur dóttir þin á meðan nóttin færist yfir, norðanvindur úti blæs og frostið bitur allt sem lifir. Fjölskyldan í baðstofunni þar sem fann ég ykkur sitja. Þið voruð falleg og hraust er inn um búrið ég braust, ég vildi barnsins litla vitja. Mara. Mara. Þið voruð falleg og hraust er inn um búrið ég braust, ég vildi barnsins litla vitja. Mara. Vafði hana örmum og hún vissi ekki meira, veinið ó svo ósköp lágt, en þu áttir samt að heyra. Örvænting og grátur hræddu alla milli stafna. Þid sátud öll þar í kring. Þid genguð hring eftir hring og sáuð hana loksins kafna. Mara. Mara. Þid sátud öll þar í kring. Þid genguð hring eftir hring og sáuð hana loksins kafna. Mara. Barnið dó í höndum mér, ég burtu fór í snatri, börðust hjörtu ykkar full af angist, sorg og hatri. Ég er illur óþverri og gleðst er aðrir gráta. Núna geng ég á burt, þid getið spurninga spurt, en ég er spádómur og gáta. Mara. Mara. Núna geng ég á burt þid getið spurninga spurt, en ég er spádómur og gáta. Mara. 9. Höndin sem veggina klórar