Árstíðir Lífsins - Vápna Lækjar Eldr
Original Version LP Version Rerelease Version 1. Friggjar faðmbyggvir er mér falinn 4:49 1. Friggjar faðmbyggvir er mér falinn 4:49 1. Friggjar faðmbyggvir er mér falinn 4:49 2. Frá þögn Rauma grund hefr þessi ætt komið 8:32 2. Frá þögn Rauma grund hefr þessi ætt komið 8:32 2. Frá þögn Rauma grund hefr þessi ætt komið 8:32 3. Ék sé framtíð í ísa broti 9:35 3. Ék sé framtíð í ísa broti 9:35 3. Ék sé framtíð í ísa broti 9:35 4. Blóð-þorsteinn eystri 14:10 4. Blóð-þorsteinn eystri 14:10 4. Blóð-þorsteinn eystri 14:10 5. Gylðis kind hefr aldrei dvalist á einum stað 7:27 5. Gylðis kind hefr aldrei dvalist á einum stað 7:27 5. Gylðis kind hefr aldrei dvalist á einum stað 7:27 6. Samkoma um sumar var sett á þingeyri 8:34 6. Samkoma um sumar var sett á þingeyri 8:34 6. Samkoma um sumar var sett á þingeyri 8:34 7. Mjök erum tregt tungu 3:59 7. Mjök erum tregt tungu 3:59 7. Mjök erum tregt tungu 3:59 8. Svo lengi sem Sutrs ætt ok ásmegir aðhafast, mun þessi jörð í ringulreið elta 9:11 8. Svo lengi sem Sutrs ætt ok ásmegir aðhafast, mun þessi jörð í ringulreið elta 9:11 8. Svo lengi sem Sutrs ætt ok ásmegir aðhafast, mun þessi jörð í ringulreið elta 9:11 9. Fjörbann var mér alltaf við hlið er ófriðr kom upp 11:30 9. Fjörbann var mér alltaf við hlið er ófriðr kom upp 11:30 9. Fjörbann var mér alltaf við hlið er ófriðr kom upp 11:30 total time 77:47 total time 77:47 total time 77:47
1. Friggjar faðmbyggvir er mér falinn Friggjar faðmbyggvir er mér falinn, tekinn af óþekktum tívum ok sals dreyga. Tekinn til Ránar vegs undir Hlés dætr fyrir framan mig. Hve farsæll hefr verið þú, úlfs faðir! Hve máttvana þið báðir voruð, bǫðvar Njǫrðr ok Jarðar sonr. Hvar dvaldist þú, hvert ferðaðist þú meðan erfiðum svo mikið? Svo virðist sem Njarðar niðjar munu enda. Þrír arfþegar enn eru á lífi, en hvað mun koma? Þetta snáka stríð er hið harðasta, sýrar gráts Njǫrðr, Jarls skýja myrði, þennan þráð er svo kalt að spinna, þetta manna sjót svo erfitt að bæta. Við erum alein milli Jǫtuns krafta ok hins endalausa, djúpa, dǫkkbláa hafs æða ok þerris ósk. Megi hinar ósungnu ævin-Hildir vefja aðra þræði en þá sem við hǫfum lifað. Njǫrðr, Þór ok Freyr. Þið skuluð hjálpa! Njǫrðr, Þór ok Freyr. Gefið þessari menja mjǫrk bjartari framtíð. Njǫrðr, Þór ok Freyr. Haldið Býleists bróðr frá oss. Látið hans fǫlsku ormstungu aldrei mæla aftr í reiðar hljóðgreipar ok heyrnar skildi! Skerið hans góma sverð út, látið hann drekka eitrað sára sund að eilífu. Virðumst hafa gengið inn í hring svika, hræsævar bergja ok fjǫrbrots. Vertu með oss, Móða faðir, lyftu Hrungnis bana í reiði til að mǫlva Jǫtna róm ok Marnars fǫðr. Vápna lækjar eldr. Yggs sverðveðr er að hefjast. 2. Frá þögn Rauma grund hefr þessi ætt komið Frá þǫgn Rauma grund hefr þessi ætt komið, en hvað mun koma? Ég mun draga Njǫrðs æri gegnum fimbulvetrinn, þessa orms nótt, en allstaðar leynast ill augu hins ljúgandi, hins hvíslandi. Skýjar slóð, er það þitt ríki? Ýmis niðr halda krǫftum sínum ok senda Fáfnis hvíta gall frá háum stǫðum í þeirra skýjuðu hǫllum. Landvættir ok svartálfar drekahǫfuðsins, ǫndrgoðs fóstra handbendi, leynist í snjónum með ær ok ill brúna undirstǫll. Morðhaukir, Fenris kindir, manna dólgr, álvar ok óséðir andar, frá ykkr hefr aldrei fengist hjálp. Eins ok ljár hafa skýja grjót hokgið niðr vonir oss um endalok draum-Njǫrun ok sǫkkt oss manna sjót dýpra ok dýpra inn í orma nóttina. Linna leitis, Marnar barna þverrir ok hlunnviggs gæti-Njǫrðr, skaparar þessa kyns, hafa Ragnarǫk loks byrjað? Mun líf á Iðavǫllum sárlega vera brennt burt af hlíðar þangs bitsótt? Sá átta ok einnar mæðra mǫgr endinn koma. Hve hátt heyrðist í ljótir Fornjóts synir. Gerðir þú það, ǫrvar áss? Gegnum vægðarlausa kalda sundvǫrpuði í hrafns ævinni úti hefr Haddingja vals hrókr hvíslað orð frá fjarlægum Hræsvelg með sínum vindórum. Rauð eggjar falla frá hans valvǫndr sverð ok sǫkkva aftr niðr á þennan dimma, frosna undirheim. Enn eitrar illr munnr drekans rætr hins bjarta, lifandi Yggdrasils. Þetta finn ék, þetta man ék, þetta sá ék í draumum við tveggja daga miðlegg. Ék heyri orð frá dauðum grunda dǫglingrglamma ferða trǫð, þar sem Loka mær gefr Níðhǫggi gamalt guldum galga valdi Gauts tafn sem skolaði á fjarlægt svart land illsku ok svika. Úlfs faðir, þinn illsti vilji var aldrei skilinn af Njǫrðungum! Tveggja bági, þú beist ekki bara eina hǫnd. 3. Ék sé framtíð í ísa broti Ék sé framtíð í ísa broti! Ék finn alfrǫðl rísa sem sendir engar kaldar fleygiǫ́rar yfir djúp ríki vǫll brimilsins. Ný kringla er loksins byrjuð. Þessi dimmi vandar jǫtunn ok stǫðug hættan á snjóskriðum hjaðnar meir ok meir ok gefr oss nýja von um að lifa af. Þessi úlfs nótt verðr ekki gleymd, þessi hvísluðu orð verða oss alltaf í minni. Enn ólgar byrmǫrk, enn hungrar braut dýrr dreka í vammlaust líf. En ungt jarðar hár læðist gegnum hvíta dauðann ok nýtt ljós frelsar fróns legg vætti frá ís ok snjó. Margir Draupnis niðjar hurfu til óþekkts útgarðs ǫrvar ássins, mikið fé var hirt af ǫrlǫgunum. Haukstalda gramr gaf svanteigs elda orð til að muna, orð sem binda líf mitt til að leiða þessa ætt. Við byggðum brandnór oss aftr, fundum nýjar slóðir til flóðs mana viðr sem voru eigi minna bitin af ylgjar verrs kalda kjafti. En sumir Viðblinda geltir fylgja eigin vegum inn í Ǫnundarfjǫrð, þetta jarðar sk arð hafi slétt mitt. Sumir enda ferðalag lífsins á sanda grunni oss. Eins ok faðir sagði oss, þetta veldr alltaf reiði ok styrjǫld. Allar áttir Ingvifreys voru teknir til ríki Loka-dóttr, mǫrg líf bíða enn eftir að falla fyrir hendi þessarar ókunnugu ok þǫglu vætt. Fetum gamlan stíg aftr til Vatnsfjǫrðs ok endrnýjum kynni. Hátt er nú gjaldið ok hærra en áðr! Svo virðist sem goðorð sé ekki alltaf merki um frið ok auðæfi. Hjaldrs bálregns viðir voru jafnvel í fyrnd fjarðarjarðar endalausra skóga helteknir af hlýðni til veraldlegra goða, til að hlýða skínandi Freyju tór kaldra dreyra mæri. Ék man að mikið hrafns vín rann niðr véttrim þeirra. Ék man að Gungnis vǫ́fuðr var alltaf bakvið tjǫldin þegar ofsi leiddi Heljar sónþollr. En erum fǫst fyrir. Ísa brot færir alltaf nýja þekkingu til þeirra sem hafa hvarma skóga stjǫrnr til að sjá. Látum mána hauðrs hvéls geisla lýsa upp myrka afkima falskra orða. 4. Blóð-Þorsteinn eystri Blóð-Þorsteinn eystri, sonr Helga, nafn sem mælt er með reiði þessa daga. Víðlinda gelti skolaði á land í héraði oss, þar sem mikla grimma hafið faðmar áss hauðr ok gefr oss líf með dauða dýrsins. Úti á jǫtna vegi lá hann dauðr svo tókum kjǫt hans ok gáfum rest aftr til brims vegar. En er það spurðist út gripu menn að austan gæsina, drápu þrælana á heimleið ok stálu kjǫtinu. Réttlæti hefr aldrei verið í hávegum haft í hǫlða grund oss ísheims ok elris garms. Hliðskjálfar grams bǫl var ávallt nærri þegar gróða var að fá. Hǫgna élviðr sem bjuggu bakvið ríki risa í austri, suðri ok norðri héldu ávallt hlustamunni ok brátungli lokuðu er slíkar fréttir bárust í þeirra glamma ferða trǫð friðar ok heilsu. En munum berjast. Ekkert svar er gefið utan Hugins drekka fyrir dolgbrands dǫkk! Engin þǫgn mun finnast fyrr en fǫlsk galdra fles ok orða ǫ́r eru skorin af hatri sárteins míns. Heimdalar hǫfuð hei tir sverð! Eitr mun falla ok reipi festa skógar skæðasǫgn á ný. Blóðs valr, kvánar kyn ok hreggskornir þurfa að læra að Njǫrðr er þeim æðri. Hinir hræðilegu Ǫlvaldi, Iði ok Gangr ganga niðr úr heimilum sínum, hvíslandi rúnir til Gungnis vǫ́fuðr ok fæða bara af sér hernað ok geðveiki. Faðir reyndi alltaf að finna leiðir til að sára sigðr héldust í slíðrum sínum. En hann dó, Jǫtnar ok Ægis dætr tóku hann svo Njarðar niðjar breyttu ǫrlǫgum sínum undir minni hendi. Svo færðum ró ok aldrlok yfir líf þjófanna. Megi Níðhǫggr neyta þeirra sárgeimi ok vættir þeirra eyðast í kǫldum andardrætti Nára nipt! Dísir þínar hurfu í þǫgn. Þér, Þorsteinn Helgason, var gefið svar. Stundum þarf að ná réttlæti með hnefa landi, þó vitrir menn þykist vita að gott líf án óréttlætis sé hverjum frjálsum manni gefið. 5. Gylðis kind hefr aldrei dvalist á einum stað Gylðis kind hefr aldrei dvalist á einum stað. Alfǫðrs sonr sat aldrei þǫgull er illindi komu upp. Svo flæðandi víg-Gǫll eins ok foss á regndǫgum var svar við frið ragna reinvára. Á grænum, hlýjum degi ísa brots varð hlíðar þang blóðugt. Nokkrum þrælum var slátrað er skýja skjǫldr gaf dǫkkri hólmgjǫrð lit dagsins. Ok ekkert orð heyrðist frá Vatnsfirði. Á Hválseyri var fundr kallaðr ok Þorkell Gíslason tók málið upp fyrir aðra. Engir afarkostir voru settir en fé ok illkvittin kvenleg slæða boðuðu það sem koma skal. Vorum hljóðlaus, svo þǫglir mánuðir tóku við. Nýtt líf ok gæfa gaf Njarðar niðjum von um tilheyra hjǫrðinni á ný á þessum tímum syngjandi sverða. En dætr húmsins seint um kvǫld hvísluðu til biturra eyrna að aftr þyrfti að myrða. Bors burr var glottandi meðan nýir sáraflóðshverir lituðu jǫrðina frammi fyrir geirveðrs seiðs galdi Vamms stríðkviðjendrs! Glaumsniðjar, Hymis áttrun nr var hlæjandi í gegnum víðan landa heiminn meðan eltum flýjandi hraunskjǫldunga ok vorum þeim sem þurftu að aldrtila. Hrafnblóts góði, þessi vápnboði flaug frá háum blǫðum. Aldrei á að treysta óþekktum orðvegum ok þannig urðu lygar raunveruleiki Gandvíks mellu vina sem sækja hefnd fyrir kjǫt. Fyrir Viðblinda svín sem fundum á oss eigin jǫtna dólgs móðr. Hrungnis haussprengir, megir þú granda óvinum sem senda bǫlvanir yfir jǫtna vegi. Vorum dregin á ný inn í Vandils jǫrmungrund banvænna deila ok vígaferla, sársauka ok reiði. Njǫrðr, Þór ok Freyr, hjálp! Njǫrðr, Þór ok Freyr, verið með oss. Njǫrðr, Þór ok Freyr, hjálp. Njǫrðr, Þór ok Freyr, látið Herjans æði ekki leiða oss í gegnum þessa daga. 6. Samkoma um sumar var sett á Þingeyri Samkoma um sumar var sett á Þingeyri fyrir hanga heimþingaðar mót ok hatr. Hve fjarri guðirnir voru oss. Bræðr voru útlægir gerðir, til skóggǫngu dæmdir. Galdrs hapt arma farmr, þín svikula tunga var sigrsæl þessa myrku sumardaga. Hafa Goða varnendr eigi hegnt þér fyrir fyrirlitningarorð þín? En vilji þinn lifir. Svo bræðr á brims lakki sigla, fylgja dýrðarkalli í hinni gǫmlu Engla ættjǫrð ok Írlandi. Eylúðrs níu brúðir fylgja þeim, skartandi hvítum kórónum, dúks bǫl bar þær með bláum skýja gráti. Dyggar Ægis dætr sem senda hríðar skær til fjarlægra stranda frægðar ok feigðar. Sundvǫrpuðir sem eru bræðr undirheima flóðs ásynju. Margir vitrir menn með lærðar tungr sǫgðu oss sǫgr af fjarlægjum ríkjum. Fólki með álnir í suðri, af gunnum fyrir fé ok vegsemd í norðri. Af lǫngum viðar Heljar sjǫtum í Lade þar sem faðir oss eitt sinn bjó. Miklum steinhúsum í suðri þar sem skildir eru gerðir úr � �gis eldi ok sverð úr leggjar íss. Samþykkjar søkkvir, linns blóði. Af framandi nykra borg langt í suðri, þar sem aðeins mistr leiðir sunda skjær á staði hunangs ok víns. Langt, langt handan hins djúpa, djúpa ríkis þessa jǫkla akrs. Fyrir ykkr, bræðr, virtust hin kǫldu jarðar skaflof Orkneya lands svo nærri, hin grýtta strǫnd svo bjóðandi. En þið dóuð, bræðr. Teknir af Hropts hyrr í bardaga ok Blóðughadda á sjó, teknir til ríkja sem verða mér ókunn á lífi. Báleygs viðr, sævar rǫðuls, hvað mun verða um þetta hlíðþang er hafið horfið frá þessum heimi? Hveðrungs mær, gef þá aftr! Hermóðr, sigðis látrs, stefnir þú niðr á við? Aldrlok eru allt sem ég skynja. Fjǫrtal er allt sem ég sé. Dauðinn hefr vafið ǫrmum sínum um Njarðar megir frá deginum sem það fæddist í þennan heim. 7. Mjök erum tregt tungu Mjǫk erum tregt tungu at hræra eðr loptvætt ljóðpundara, era nú vænt um Viðrs þúfi né hógdrægt ór hugar fylgnsi. Era auðþeystr, því at ekki veldr hǫfugligr, ór hyggju stað fagnafundr Friggjar niðja ár borinn ór jǫtunheimum. Opt kemr mér mána bjarnar í byrvind bræðraleysi, hyggjumk um er hildr þróask, nysumk hins ok hygg at því. Hverr mér hugaðr á hlíð standi annarr þegn við óðræði. Þarf ek þess opt of þvergǫrum, verð ek varfleygr er vinir þverra. Mjǫk hefir Rán ryskt um mik, em ek ofsnauðr at ástvinum, sleit marr bǫnd minnar ættar, snaran þátt af sjálfum mér. Veiztu um þá sǫk sverði of rækak, var ǫlsmiðr allra tíma, hroða vágs bræðr ef vega mættak, færa ek andvígr Ægis mani. En mér fens í fǫstrum þokk hrosta hilmir á hendi stendr, máka ek upp jǫrðu grímu, rýnnis reið, réttri halda. Mjǫk er torfyndr sá er trúa knegum of alþjóð Elgar gálga, því at niflgóðr niðja steypir bróðr hrør vi ð baugum selr. 8. Svo lengi sem Sutrs ætt ok ásmegir aðhafast, mun þessi jörð í ringulreið elta Svo lengi sem Sutrs ætt ok ásmegir aðhafast, mun þessi jǫrð í ringulreið elta er ulfs hnitbróðir hreyfir við landa heimi ok jǫtuns hals undum. Engin lǫng orð þarf að heyra til að sjá hvernig orðanna sannindi myrða von oss um friðsæld. Flóðs ásynja blóði var aðeins hjálparhella, Hliðskjalfar harri aðeins áhorfandi. Erlendir menn gáfu ráð ok voru drepnir af þeim sem við tǫldum vini. En dalar éls askr verðr að dveljast þar sem hjarta salr er, þó hefndarhugr í gollor hǫll ǫskri eftir orrustu. Á þessum kǫldu dǫgum þarf stutt að fara til misgerðamanna. Svo við lituðum skítug gólf rauð aftr með stolti ok fljúgandi undafleinum ok hylltum ok glǫddum Sígtý. Sonr Þorsteins eystra missti hǫfuð! Banda vinr, þér heilsum við á þessum blóðugu tímum ofsa ok ótta. Megir þú dveljast, megir sjá. Blóð-Þorsteinn, til þín sendi ék þessi skilaboð. Þig mun dolgsvǫlu barma elta. Hve langt, hve djúpt skalt þú nú skríð a í þínum sverða sverrifǫrðr laufa tára ok bensævar ranna! Sverða svip-Hlakkar, hjǫrgaldrs Njǫrðr, færðu storma, láttu hafsjó brjóta þeirra hús. Vilja bróðir, blástu Yggs ærum þínum geðveiki í brjóst. Megi fjandmenn oss blindast af þinni dalnauð ok heila borg. En úlfa gráðar eyðir sendi engin orð. Þǫglir dagar ok vikr fylgdu ok enn heyrðist ekkert svar. Aðeins vandar jǫtunn sagði sína hljóðlátu sǫgu ok kuldinn kom með hljóðlausar snjóflygsr á land oss. Vetrinn kom ok valtr, sviksamr friðr hvíslaði gegnum vindinn ok ǫldrnar. Óǫruggt fellr hǫfuð mitt niðr af óvissu um hvað muni gerast á þessum dǫgum tómsins. 9. Fjörbann var mér alltaf við hlið er ófriðr kom upp Fjǫrbann var mér alltaf við hlið er ófriðr kom upp. Ægis hestr sǫkk til botns, íss gunns skjaldar vindr féllu líkt ok Báleygs viðr ok ferðuðust til Yggs setrs. En aldrei þekktist orrusta sem útrýmdi ǫldu elds vápn áðr en frægð hennar fæddist. Bræðr drukku drykk bláfoldar skafls ok voru faðmaðir af hennar dætrum áðr en Dvalins hanga biðkvæn tók þá í sitt eilífa, kalda, hǫrmulega ríki. Eins ok Valkastar veðrbliks herði var sendr í helferð af blindni Baldrs andskota ok geðveiki Fenris fǫðr. En deilr enda aldrei, deilr enda aldrei. Landvættir hvísla, hafa hvíslað með reiðum rǫddum skapadóm oss síðan ǫldu vegr var hlýr ok jarðar haddr grænn. Nú kemr hið vægðarlausa, hvíta aftr úr sjónum. Úr fjarlægð lýsa viðar hundar dalinn upp ok afhjúpa menn of marga til að telja. Rauðar ok brúnar birtast flíkr þeirra í þessari heiðskýru, kǫldu húns nótt ok hræða þá oddregns æski Nirði sem enn anda. Mikill fjǫl di kyndla úr fjarska færir aldrei góðar fréttir. Ok hungr bergrisa bróðr var ávallt botnlaust er grimmd manna var leidd af guð einskis góðs. Ragna reinvári, Belja dolgr, þú vakir yfir velferð annarra staða en oss. Svo birkisóttin flýgr að þǫkum oss svo útjaðrar dalsins skína eins ok brennandi, sǫkkvandi skip við hrauð í himin upp glóðum hafs. Vein deyjandi lífs mæta hlátri bergrisans! Fé ok þrælar æpa er þakið fellr niðr. Sjónbraut mín, svefna ker, blindast af brennandi birtu ok aldrhnigna hjarta borg fellr niðr í þessum miskunnarlausa hita. Synir surts, húsbrjótar, bergrisa bræðr, viðar hrotgarmar, hví var Ýmir klofinn svo snemma til að skapa þetta grimma Hárs víf? Ék sá aðeins unga syni mína tvo flýja frá Hǫ́alfs bana áðr en lungun stǫðvuðu sitt verk. Gaf minn Hropts hyrðreini aftr til þessa fjandsamlega Dúrnis niðja sals að neðan. Eytt af elris sveiti, gekk veginn í Múspellsheim. Yfirgaf þennan stað rá� �abruggs ok ranglætis vinar Hænis. Horfinn frá Svǫlnis ekkju sem var stjórnað af illgjǫrnum óvinum ok goðum. Lyrics in plain text format